Τρίτη, 26 Μαρτίου 2013

Στις 13 Μαρτίου του 2013, το WWF Ελλάς εξέφρασε για ακόμη μία φορά την αντίθεσή του με την υπό σχεδιασμό νέα λιγνιτική μονάδα της ΔΕΗ, “Πτολεμαΐδα V”. Σε σχετική μας έκθεση επισημάναμε τη δυσανάλογα μεγάλη επιβάρυνση, σε σύγκριση με τα αναμενόμενα βραχυπρόθεσμα οφέλη, η οποία θα προκύψει από την υλοποίηση της ‘Πτολεμαΐδα V’, τόσο για την εθνική οικονομία όσο και για την τοπική κοινωνία, την ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον. Όσες όμως εκθέσεις κι αν δημοσιοποιήσει μια περιβαλλοντική οργάνωση, τεκμηριώνοντας τις θέσεις της, ο λιγνίτης και τα αδιέξοδα που προκαλεί δεν θα μπορούσαν να καταδειχθούν με πιο έντονο τρόπο, από αυτόν που αποτυπώνεται στην παρακάτω επιστολή μιας κατοίκου της περιοχής. Ενός ανθρώπου που ζει στο πετσί του την αδιέξοδη ενεργειακή πολιτική της χώρας μας και δεν χρειάζεται αριθμούς και στοιχεία για να το τεκμηριώσει. Για αυτό κι εμείς σας τη μεταφέρουμε αυτούσια, με μόνη δέσμευση να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε τις θέσεις μας.

«Διάβασα την έκθεσή σας για τον λιγνίτη και αν και είμαι μια ταπεινή μητέρα τριών παιδιών στην περιοχή της Πτολεμαΐδας, αισθάνομαι την ανάγκη να σας ευχαριστήσω που αναδεικνύετε το πρόβλημα του λιγνίτη και των εργοστασίων στη Δ. Μακεδονία. Ζω με την οικογένειά μου κάτω από τις καμινάδες του ΑΗΣ Καρδιάς, έχω καθημερινά τη θέα των εργοστασίων μπροστά στα μάτια μου, ανοίγοντας το παράθυρό μου αντικρίζω το απέραντο ορυχείο που εκτείνεται μέχρι τα Πιέρια όρη. Μας έχουν πάρει και θα συνεχίζουν να μας παίρνουν τη γη που καλλιεργούμε για να αναθρέψουμε τα παιδιά μας, μας στερούν το νερό, μας στερούν τον αέρα, μας στερούν την ίδια τη ζωή. Χρόνια τώρα μας εμπαίζουν, αδιαφορώντας για τις χιλιάδες των ψυχών που κατοικούν, εργάζονται και αναπνέουν στην περιοχή. Το επιχείρημα γνωστό και πολυφορεμένο: «εθνικό κοινωνικό συμφέρον».

Στον βωμό του κέρδους και της ηλεκτρικής ενέργειας πρέπει εμείς και κυρίως τα παιδιά μας να αναπνέουν τον «μαύρο» αέρα των καμινάδων και να παίζουν κάτω από τα αιωρούμενα σωματίδια. Τρίτη γενιά των κατοίκων ( τα παιδιά μας) θα ζήσουν το «ολοκαύτωμα» της περιοχής. Το χειρότερο από όλα είναι πως μας κλείνουν το στόμα με τις θέσεις εργασίας, που ούτως η άλλως τις δικαιούμαστε, δεν μας τις χαρίζουν. Το καλοκαίρι η ζωή, σε συνδυασμό με τον καύσωνα, είναι αφόρητη, δεν βλέπουμε ούτε το βουνό που είναι στο ένα χιλιόμετρο από εμάς, τα αναπνευστικά και ο καρκίνος θερίζουν, χωρίς όμως να ιδρώνει το αυτί των υπευθύνων. Για τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης που επισκέπτονται οι ασθενείς, είναι πλέον ρουτίνα να δέχονται κόσμο από την περιοχή.

Δεν ξέρω αν μπορώ να ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο, ελπίζω πάντως να μείνουμε δυνατοί όλοι εμείς εδώ πάνω για να παλέψουμε για αυτά που μας ανήκουν. Να σας ευχαριστήσω για άλλη μια φορά, που αν και από μακριά αναδεικνύετε το πρόβλημα, αφού οι ιθύνοντες αδιαφορούν. Συγνώμη αν σας κούρασα».

Σοφία Κ.