Πέμπτη, 15 Νοεμβρίου 2012
Να ξεπερνάς τον φόβο σου και τον εαυτό σου… Να αγγίζεις τα όρια σου, να τα ανακαλύπτεις και να τα σπας… Να ανεβάζεις την αδρεναλίνη στα ύψη, εκεί περίπου που φτάνει και το σώμα… Να τολμάς πράγματα που ίσως να μην φανταζόσουν ποτέ… Να γραπώνεσαι από τη μαγεία των επιβλητικών βράχων των Μετεώρων και να κατακτάς την κορυφή και πολλά περισσότερα που δεν χωρούν σε λέξεις… Πώς σχετίζεται όμως μια αναρρίχηση στα μαγευτικά Μετέωρα με τη δουλειά μας για την προστασία του ασπροπάρη, του μαυρόγυπα και των υπόλοιπων αρπακτικών; Μα ακριβώς γιατί η αφορμή για να ασχοληθώ με την αναρρίχηση ήταν αρχικά η ανάγκη μας να φτάνουμε στις φωλιές των ασπροπάρηδων στις γωνιές των βράχων ή των μαυρόγυπων στα ψηλά δέντρα.
Η αναζήτηση του ασπροπάρη δεν είναι εύκολη υπόθεση - WWF Ελλάς/M. Pita
Η αναζήτηση της φωλιάς του ασπροπάρη δεν είναι μία εύκολη υπόθεση αλλά περισσότερο μια δυνατή πρόκληση… Βλέπετε, αυτός ο μικρός γύπας, ο οποίος μεταναστεύει και περνά τον χειμώνα του στον ζεστό ήλιο της Αφρικής, είναι κάπως απόμακρος και ζει σχεδόν ασκητικά στις απόκρημνες γωνιές των βράχων. Εκεί πρέπει να φτάσουμε κι εμείς, προκειμένου να βρούμε τις φωλιές του και να προχωρήσουμε σε μια σειρά από απαραίτητες ενέργειες για τη συλλογή πληροφοριών και εν τέλει την προστασία του.
Η φωλιά του ασπροπάρη ήταν η πρόκληση και η αφορμή - WWF Ελλάς/Μ. Pita
Στην προσπάθειά μας να συλλέξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για τον μικρό αυτόν γύπα, πρέπει να τοποθετήσουμε σε έναν ασπροπάρη έναν πομπό, με τον οποίο θα παρακολουθούμε σχεδόν κάθε του κίνηση (http://lifeneophron.eu/gr/news-view/82.html). Αν θέλουμε να μάθουμε για τη φυσιολογική κατάσταση του είδους, πρέπει να πάρουμε δείγματα αίματος για ανάλυση DNA και μικροβιολογικά δείγματα (http://lifeneophron.eu/gr/news-view/61.html) Για να γίνουν όμως όλα αυτά, δεν αρκεί απλώς η επιστημονική επάρκεια ή ο σωστός προγραμματισμός… Χρειάζεται κοπιαστικό σκαρφάλωμα και πολύ θάρρος.
Ένας νεαρός ασπροπάρης στη φωλιά του - Φωτό: Vladimir Dobrev
Αυτή υπήρξε και η αφορμή που βρήκα την αναρριχητική ομάδα του ΕΟΣ Κομοτηνής και έκανα τα πρώτα μου δειλά βήματα στο σκαρφάλωμα Η πρώτη εμπειρία είναι πάντα δύσκολη, ο φόβος αλλά και η αδρεναλίνη κυριαρχούν, καθώς η ζωή σου κρέμεται από τα υλικά αναρρίχησης και από τον δεύτερο αναρριχητή. Κι όμως… Σε κάθε καινούρια προσπάθεια νοιώθεις ολοένα και πιο έτοιμος, πιστεύεις ακόμη περισσότερο στις δυνάμεις σου.
Έχοντας λοιπόν κάνει εδώ και καιρό την αρχή και έχοντας δοκιμάσει τις δυνάμεις μου στην αναζήτηση φωλιών, δύο εβδομάδες πριν, επισκεφτήκαμε μαζί με τη σχολή μου τη “δεύτερη πατρίδα” του ασπροπάρη, τα Μετέωρα. Οι πελώριοι βράχοι εκεί πρέπει να αντιμετωπίζονται με μεγάλη δόση σεβασμού. Πριν το σκαρφάλωμα, κοιτάς τον βράχο προκειμένου να βρεις καλά σημεία πιασίματος, δένεσαι προσεκτικά σε μια άκρη του σκοινιού και περιμένεις τον δεύτερο αναρριχητή να περάσει το ίδιο σκοινί στο “οχτάρι” του για να σε ασφαλίσει. Ξεκινώντας λες “ΣΚΑΡΦΑΛΩΝΩ” και ο δεύτερος απαντάει “ΑΣΦΑΛΙΖΩ”.
Να ξεπερνάς τον εαυτό σου και τον φόβο - Φωτό: Κ. Αγακίδης
Όταν κάνεις τα πρώτα βήματα, πρέπει να θυμάσαι την αναπνοή σου, να μην αγχώνεσαι και - όπως λέει ο δάσκαλος μας - πάντα να χρησιμοποιείς το μυαλό σου. Όταν τελικά αγγίζεις την κορυφή, το χαμόγελο της περηφάνιας δεν μπορεί να σβήσει από το πρόσωπό σου.
Η κατάκτηση της κορυφής σε γεμίζει πάντα περηφάνια - Φωτό: Κ. Αγακίδης
Από την αφορμή ξεκίνησα λοιπόν και βρέθηκα στα Μετέωρα, στην αφορμή και καταλήγω. Η μελέτη του ασπροπάρη συνεχίζεται. Αυτόν τον μήνα πραγματοποιείται η συλλογή των υπολειμμάτων τροφών από την ομάδα του WWF σε όλες τις ενεργές φωλιές του 2012 στη Θράκη, προκειμένου να εκτιμηθεί η σύνθεση της διατροφής αυτού του είδους (http://lifeneophron.eu/gr/news-view/108.html).