Παρασκευή, 13 Ιουλίου 2012
Αναζητώντας τις πληγές της φύσης, μετά την πρόσφατη πυρκαγιά στην ΝΑ Αττική, την ώρα που οι στάχτες δεν είχαν ακόμη καταλαγιάσει και οι μικρές αναζωπυρώσεις συνεχίζονταν, τα περιθώρια αισιοδοξίας δεν ήταν πολλά…
Ο πεισματάρης φιδαετός... - WWF Ελλάς/Π. Κορδοπάτης
Ευτυχώς, το πείσμα του φιδαετού που αρνείται να εγκαταλείψει την περιοχή του, παρά την καταστροφή και οι πεσμένοι σπόροι των πεύκων που προοικονομούν την αναγέννηση από τις στάχτες τους, μας έδειξαν ότι η φύση παραμένει «ξεροκέφαλη» και επίμονη. Η αντίφαση στάχτης κι ελπίδας είναι δυστυχώς κάτι που συναντάμε κάθε καλοκαίρι, τα τελευταία 5 χρόνια, αφού αναλαμβάνουμε το άχαρο αλλά αναγκαίο έργο να αποτιμήσουμε σε οικολογικό επίπεδο την κάθε περιοχή που πλήττεται από σημαντική πυρκαγιά.
Βρεθήκαμε στην περιοχή της Λαυρεωτικής, 3 μόλις μέρες μετά την κατάσβεση της φωτιάς. Η αρχική εικόνα του καμένου τοπίου ήταν αποκαρδιωτική. Όμορφα πευκοδάση κοντά στον Άγιο Κωνσταντίνο (κάποια από τα οποία είχαν ξανακαεί στο παρελθόν), φρυγανικές εκτάσεις και άρκευθοι πιο νότια, καλλιέργειες με ελαιόδεντρα και αμπέλια είχαν όλα γίνει στάχτη. Σε πολλά σημεία μάλιστα, η φωτιά φαίνεται να έσβησε κυριολεκτικά όταν συνάντησε τη θάλασσα…
Οι στάχτες... - WWF Ελλάς/E. Κορακάκη
Ο οικολογικός απολογισμός λοιπόν (δείτε εδώ) μας έδειξε ότι η πυρκαγιά που ξεκίνησε από τον οικισμό Δροσιά, έπληξε προστατευόμενες περιοχές και ορισμένες από τις τελευταίες δασικές εκτάσεις της ΝΑ Αττικής. Από τα περίπου 35.000 στρ. που κάηκαν τα 20.200 βρίσκονται εντός ορίων προστατευόμενων περιοχών. Αν θέλετε να δείτε την απεικόνιση της πυρκαγιάς και πολλές περισσότερες πληροφορίες, τότε το Οικοσκόπιο είναι το διαδικτυακό εργαλείο που αναζητείτε.
Η μεγαλύτερη απειλή που δέχεται η περιοχή δεν είναι άλλη από την έντονη πίεση για οικιστική ανάπτυξη και τις επαναλαμβανόμενες πυρκαγιές των τελευταίων δεκαετιών. Αυτοί οι δύο παράγοντες, είναι οι πραγματικοί εχθροί του πεισματάρη φιδαετού. Αν θέλουμε να συνεχίσει να βρίσκεται εκεί και τα πεύκα να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους, ας αποτρέψουμε οποιαδήποτε οικολογικά αταίριαστη αλλαγή χρήσης γης… Άλλωστε, είπαμε! Η φύση παραμένει «ξεροκέφαλη»…