Δευτέρα, 11 Ιουνίου 2012

Πέρασαν δυο μήνες από τότε που έφθασαν στην περιοχή του Κομψάτου οι ασπροπάρηδες από την Αφρική. Σε αυτή την ξεχωριστή παρέα βρίσκεται και πάλι ο ιδιαίτερός μας φίλος, ο «χήρος» ασπροπάρης.

Ένα χρόνο πριν, το ώριμο αυτό πουλί είχε ξεκινήσει να φωλιάζει με το ταίρι του. Ωστόσο στην αρχή του καλοκαιριού κάποια «θανάσιμη» αιτία του στέρησε την παρέα και έτσι πέρασε όλο το περσινό καλοκαίρι μοναχό, πετώντας κοντά στα βράχια που ήταν η φωλιά τους.

Φωτογραφία: © Πέτρος Μπαμπάκας

Συχνά ανταλλάσαμε με το βοσκό της περιοχής την ίδια κουβέντα: «έμεινε μόνο του το καημένο». Φέτος τον Απρίλιο με την επιστροφή του στην ίδια περιοχή, περιμέναμε μήπως βρει άλλο ταίρι και φωλιάσει ξανά. Όμως εμφανίστηκε πάλι μόνο του, κουβαλώντας κλαδιά και μαλλί για να ετοιμάσει τη φωλιά. Όταν τελικά την έφτιαξε, καθόταν εκεί αρκετές ώρες, αναμένοντας. Μέχρι και χθες που επισκεφτήκαμε για όγδοη φορά φέτος την περιοχή, ο «χήρος» ασπροπάρης παραμένει χωρίς ταίρι.

Είναι λυπηρό, αλλά κάθε χρόνο διαπιστώνουμε ότι ο πληθυσμός των ασπροπάρηδων μειώνεται σε τέτοιο βαθμό που είναι δύσκολο πια να βρεθούν άλλα ώριμα άτομα για να αντικαταστήσουν τα ταίρια που χάνονται. Όσο οι αιτίες θνησιμότητάς τους παραμένουν χωρίς δραστική αντιμετώπιση, ο πληθυσμός τείνει να εξαφανιστεί σύντομα από την Ελλάδα. Και αυτές δεν είναι άλλες από την παράνομη χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων, την ηλεκτροπληξία με ηλεκτροφόρα σύρματα και την λαθροθηρία με τη μορφή του πυροβολισμού των πουλιών ή την κλοπή των αυγών από τις φωλιές τους.

Με το πρόγραμμα «η επιστροφή του ασπροπάρη» που χρηματοδοτείται από το LIFE10 1NAT/BG/000152 και συγχρηματοδοτείται από το Ίδρυμα Λεβέντη, ελπίζουμε να ενεργοποιήσουμε τους αρμόδιους φορείς στο επείγον πλέον αυτό θέμα που αφορά τη δραστική μείωση του είδους στην Ελλάδα και να λάβουν άμεσα μέτρα.