Δευτέρα, 20 Φεβρουαρίου 2012
Zητήσαμε από τους εθελοντές του WWF που ήρθαν στον Έβρο με το πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Εθελοντικής Υπηρεσίας (EVS), να μας συστηθούν, να μας περιγράψουν την καθημερινότητά τους ή κάτι που τους έκανε εντύπωση το διάστημα της παραμονής τους στη Δαδιά. Σήμερα η προτελευταία μας ιστορία, από τη Marisa.
Είμαι η Marisa, 20 χρονών, από τη Γερμανία. Ξεκίνησα εδώ στη Δαδιά ως εθελόντρια για το WWF Ελλάς στις αρχές Ιουλίου του 2011.
Ένα περιστατικό που ξεχωρίζω συνέβη τον Οκτώβριο. Ήταν η πρώτη μου φορά στο παρατηρητήριο της ταΐστρας μετά από ένα μήνα. Το καλοκαίρι η δουλειά στο παρατηρητήριο μπορεί να είναι λίγο βαρετή λόγω της ζέστης και της περιορισμένης παρουσίας γυπών. Όμως τον Οκτώβριο ήταν αλλιώς. Υπήρχαν 20 όρνια και 15 μαυρόγυπες και βέβαια πολλά κοράκια. Αυτό είναι σημαντικό για την εξέλιξη της ιστορίας που θέλω να σας διηγηθώ, μια ιστορία για έναν πεινασμένο όρνιο και ένα παιχνιδιάρικο θρασύτατο κοράκι.
Ήταν μια θαυμάσια μέρα για παρατήρηση στην ταΐστρα. Δεν είχε τόση ζέστη αλλά είχε πολύ καλή ορατότητα, ακόμα και χωρίς το τηλεσκόπιο. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι κάτι περίεργο συνέβαινε δίπλα στο ψόφιο άλογο. Υπαίτιος της φασαρίας ήταν το θρασύ κοράκι.
Αυτό το κοράκι άρχισε να ενοχλεί όλα τα όρνια εκεί γύρω τραβώντας τα φτερά τους. Μετά από λίγο τα όρνια το κυνήγησαν και συνέχισαν να τρώνε το φαγητό τους. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να αποθαρρύνει το κοράκι. Μετά από λίγα λεπτά ένα από τα όρνια μπήκε να συνεχίσει το φαγητό του μέσα στο κοιλιά του αλόγου. Έβλεπα το ράμφος του να κινείται από μέσα όπως τίναζε τη ράχη του ζώου και το κοράκι μπορούσε κι αυτό να το δει.
Και τότε αρχίζει να χοροπηδάει πάνω στο ψόφιο ζώο· για την ακρίβεια πηδούσε πάνω από το σημείο που ήταν το κεφάλι του όρνιου. Βέβαια στο γύπα δεν άρεσε και πολύ όλο αυτό και βγήκε από τα σπλάχνα του αλόγου να εξακριβώσει τι ακριβώς συμβαίνει. Αλλά δεν είδε τίποτα γιατί το κοράκι πρόλαβε και κρύφτηκε πίσω από το κουφάρι.
Μετά από λίγο το όρνιο συνέχισε να τρώει όπως προηγουμένως, και το κοράκι… το κοράκι συνέχισε να κάνει τα ίδια πηδώντας πάνω απ’ το κεφάλι του όρνιου. Και να που πάλι πάει και κρύβεται πίσω από τα κόκκαλα του ζώου όταν ο γύπας ξαναβγαίνει.
Το βλέπω να επαναλαμβάνεται αυτό πέντε φορές μέχρι που το κοράκι βαρέθηκε και αποχώρησε. Ο γύπας δεν κατάλαβε τι πήγαινε στραβά.
Για μένα ήταν η πρώτη φορά που είδα ένα τέτοιο ζαβολιάρικο θρασύτατο κοράκι στην ταΐστρα και ήταν πραγματικά απολαυστικό σαν θέαμα.