Τετάρτη, 15 Φεβρουαρίου 2012

Zητήσαμε από τα παιδιά που προσφέρουν εθελοντική εργασία για το WWF στη Δαδιά στα πλαίσια του προγράμματος της Ευρωπαϊκής Εθελοντικής Υπηρεσίας (EVS) να μας συστηθούν, να μας περιγράψουν την καθημερινότητά τους ή να μας δώσουν μια αίσθηση για την Ελλάδα που μπορεί να ξέρουμε ότι υπάρχει αλλά συχνά χάνεται από τα μάτια μας. Σήμερα η ιστορία της Teresa.

Πρώτα να σας συστηθώ: Το όνομά μου είναι Teresa Rius, και είμαι 23 χρονών. Είμαι από την Ισπανία, και πιο συγκεκριμένα από μια πόλη του Βορρά, το Logroño, μια από τις καλύτερες οινοπαραγωγές περιοχές της χώρας μου!

Να σας πω τις εντυπώσεις μου: Λίγο πολύ όλα με εντυπωσίασαν από την πρώτη μέρα στη Δαδιά: Ν’ ακούς απ’ τα χαράματα το πρωινό τραγούδι του κόκορα, να βλέπεις τις κότες και τα άλλα ζώα να χορεύουν δίπλα στους ανθρώπους, να χαίρεσαι τη ζωντανή παράδοση των καφενείων, κι ακόμα την ομορφιά της φύσης, να απολαμβάνεις τις εξόδους στο δάσος, σε μέρη που δεν έχεις ξαναδεί.

Όσον αφορά τα πουλιά, είναι απόλαυση να τα παρατηρείς με το τηλεσκόπιο, να τα βλέπεις στη φωλιά τους ή όταν πασχίζουν να πάρουν την τροφή στην ταΐστρα ή όταν ζευγαρώνουν.

Αλλά αλήθεια, αυτό που με ενθουσίασε περισσότερο είναι η αίσθηση να είσαι στο Δέλτα του Έβρου, παρατηρώντας (φλαμίνγκο, κύκνους, πελεκάνους...).  Πιάνοντας τα πουλιά, κοιτώντας τον ορνιθολόγο να τα δακτυλιώνει, να τα ζυγίζει και να μετρά τις φτερούγες τους και μετά, η στιγμή της συγκίνησης όταν μου τα δίνει να τα απελευθερώνω.

Αυτά από τη Δαδιά

Σας χαιρετώ
Teresa.