Τρίτη, 14 Φεβρουαρίου 2012

Είναι νέοι, γεμάτοι όνειρα και αγάπη για τη φύση. Παιδιά μιας εποχής που ύμνησε την τεχνολογία και τα αγαθά της όσο τίποτε άλλο, βρίσκουν την ηρεμία και τη χαρά μέσα στα δάση παρατηρώντας τη ζωή εκεί, προσφέροντας εθελοντική εργασία για το WWF στα πλαίσια του προγράμματος της Ευρωπαϊκής Εθελοντικής Υπηρεσίας (EVS). Τους ζητήσαμε να μας συστηθούν, να μας πουν μια δική τους ιστορία από τη Δαδιά ή να μας δώσουν μια αίσθηση για την Ελλάδα που μπορεί να ξέρουμε ότι υπάρχει αλλά συχνά «κουρνιάζει» κάτω από μια καθημερινότητα όλο και πιο δυσβάσταχτη στις πόλεις και στις οθόνες που περνάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας. 

Γεια σας! Με λένε Marta Canales, είμαι 27 ετών, από την Ισπανία και τώρα είμαι εθελόντρια στη Δαδιά με το WWF.

Σ’ αυτό το όμορφο χωριό ήρθα στις αρχές Απριλίου. Ο σκληρός χειμώνας τελείωνε και σιγά σιγά ερχόταν η υπέροχη άνοιξη, καταπράσινη και γεμάτη ζωή.

Μία Τρίτη, στις εφτά το πρωί, πήγα στο παρατηρητήριο φορτωμένη με το τηλεσκόπιο και τον τρίποδα. Με περίμεναν έξι ολόκληρες ώρες ησυχίας παρακολουθώντας τους γύπες.

Ο θαλασσαετός είναι ένας τεράστιος αετός που μένει στα ανατολικά της Ευρώπης.

Εκείνη την ημέρα είδα έναν ενήλικο θαλασσαετό που κούρνιαζε πάνω σε ένα δέντρο στην ταΐστρα κοιτάζοντας με ενδιαφέρον το νόστιμο φαγητό που βρισκόταν κάτω.

Είναι το πιο εντυπωσιακό πουλί που έχω δει ποτέ. Σχεδόν τόσο μεγάλο όσο ένα όρνιο. Με τεράστιο κίτρινο ράμφος και, όταν πετούσε, είδα την κατάλευκη ουρά του. Ήταν μαγευτικός.

Για κάποια λεπτά έμεινα κατάπληκτη, κολλημένη στο τηλεσκόπιο.

Όταν τελείωσα, μάζεψα χωρίς βιασύνη τα πράγματά μου και έφυγα για το σπίτι.

Μία άλλη ευτυχισμένη μέρα δουλειάς είχε τελειώσει.

(Η Μάρτα έγραψε την πρώτη αυτή ιστορία στα ελληνικά, και μας έδωσε μεγάλη χαρά. Όπως μαθαίνουμε, σύντομα θα δώσει στη χώρα της εξετάσεις για το Β1 δίπλωμα γνώσης της ελληνικής γλώσσας!)