Πέμπτη, 06 Οκτωβρίου 2011

«…Αίσιο τέλος φαίνεται πως έχει η υπόθεση της οικοδόμησης τμήματος του υγρότοπου Χρυσή Ακτή στην Πάρο, αφού το πολεοδομικό γραφείο Νάξου ανακάλεσε τελικά την οικοδομική άδεια, μετά από τις καταγγελίες πολιτών και φορέων...».

Ο υγρότοπος στη Χρυσή Ακτή δεν είναι παρά υπόλειμμα ενός πολύ μεγαλύτερου υγρότοπου που συστηματικά επιχωματώθηκε και δομήθηκε κατά το παρελθόν, ενώ και η συγκεκριμένη ιδιόκτητη έκταση μπαζώθηκε συστηματικά και σηκώθηκε περίπου 1,5-2 μέτρα φτάνοντας στο ύψος του αγροτικού δρόμου που δημιουργήθηκε. Γι’ αυτό το λόγο επιβλήθηκαν και πρόστιμα στο παρελθόν, αλλά ο χώρος δεν αποκαταστάθηκε ποτέ. Η πρώτη παράγραφος λοιπόν, θα μπορούσε να σταθεί από μόνη της ως χαρμόσυνη είδηση, ως πρόλογος και συνάμα ως επίλογος μιας άσχημης, κατά τα άλλα, ιστορίας με καλό τέλος, που μας απασχόλησε στις αρχές του καλοκαιριού.

Ωστόσο, το θέμα δεν είναι τόσο απλό και δεν θα μπορούσε κανείς από εμάς να μείνει στη «μισή είδηση». Γιατί το συγκεκριμένο θέμα εγείρει για πολλοστή φορά μια σειρά από ερωτήματα, που μένουν αναπάντητα και μας ταλαιπωρούν χρόνια ολόκληρα σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις. Τα βασικότερα λοιπόν ερωτήματα είναι:

• Γιατί θα πρέπει να υπάρχουν καταγγελίες και έντονη ενασχόληση απλών ανθρώπων με τα συγκεκριμένα θέματα, ούτως ώστε οι αρμόδιες υπηρεσίες να κάνουν αυτό που θα έπρεπε εξαρχής να κάνουν;

• Γιατί μετά από τόσα χρόνια το νομικό καθεστώς για το τι επιτρέπεται, πού επιτρέπεται και πώς επιτρέπεται να δραστηριοποιείται ο άνθρωπος μέσα στα σημαντικά οικοσυστήματα δεν έχει ξεκαθαρίσει; Γιατί λοιπόν δεν υπάρχει ακόμα ένας ολοκληρωμένος χωροταξικός σχεδιασμός σε αυτήν τη χώρα;

• Γιατί μπορεί ο καθένας να παραποιεί στοιχεία και πληροφορίες με αποτέλεσμα να χτίζει οπουδήποτε θέλει;

• Γιατί δεν υπάρχουν έλεγχοι εξαρχής;

• Και τέλος και εξίσου σημαντικό με τα παραπάνω, γιατί δεν γίνεται αποκατάσταση των περιοχών που διαταράχτηκαν από ανθρώπινες δραστηριότητες που κρίθηκαν, εκ των υστέρων, ως παράνομες;

Και σε αυτό το τελευταίο θα θέλαμε να μείνουμε και να τονίσουμε ότι, ενώ θα έπρεπε να αποτελεί υποχρέωση του παραβάτη, να αποκαταστήσει τον χώρο, εφόσον μια υπόθεση τελεσιδικήσει, αυτό δεν συμβαίνει πάντα, αφού είτε δεν ζητείται από τις εκάστοτε αποφάσεις, είτε, ακόμα και αν ζητηθεί, δεν πραγματοποιείται από τον παραβάτη. Ελπίζουμε λοιπόν, η υπόθεση της Χρυσής Ακτής να αποτελέσει την εξαίρεση στον κανόνα και εφόσον η υπόθεση τελεσιδικήσει, να υποχρεωθεί ο παραβάτης σε αποκατάσταση του χώρου, την οποία και θα πράξει. Εμείς θα είμαστε πάντως παρόντες, παρακολουθώντας τις εξελίξεις και παρεμβαίνοντας, εφόσον χρειαστεί.

Αν θέλετε να πάρετε την ιστορία από την αρχή, διαβάστε εδώ και εδώ