Παρασκευή, 20 Αυγούστου 2010

Οι περισσότεροι έχουμε δει αυτό το υπέροχο φυτό που φυτρώνει στις αμμώδεις παραλίες της Ελλάδας. Τα κάτασπρα και ευωδιαστά λουλούδια του βγαίνουν το κατακαλόκαιρο, εν μέσω των «ιερών» μπάνιων του λαού. Πόσο ιερά είναι όμως αυτά τα μπάνια; Η ανάγκη των διακοπών, μας δίνει άραγε το δικαίωμα να αδιαφορούμε και να καταστρέφουμε απειλούμενα φυτά , όπως τα θαλασσόκρινα;

Απογράφοντας τις εκβολές του πανάρχαιου ποταμού Βούδωρου, στη βόρεια Εύβοια (Δήμος Κηρέως), με έκπληξη είδαμε πολλά αυτοκίνητα και τροχόσπιτα πάνω σε έναν από τους μεγαλύτερους και πυκνότερους πληθυσμούς θαλασσόκρινου που έχουμε καταγράψει σε νησιωτικούς υγρότοπους.

«Τι προστασία με λες! Μη με σκοτίζεις, εδώ ήρθα για να ξεκουραστώ» ήταν η …ευγενέστερη απάντηση που πήραμε από τους παραθεριστές, όταν τους εξηγούσαμε ότι οι θαλασσόκρινοι είναι απειλούμενα είδη και ότι πρέπει να μετακινήσουν τα τροχόσπιτα και τα αυτοκίνητά τους.

Ροκανίζουμε την Ελληνική φύση. Τη ροκανίζουμε έτσι απλά και χωρίς λόγο, λίγα τετραγωνικά μέτρα τη φορά.