Πέμπτη, 24 Ιουνίου 2010

Στο παρελθόν, οι μικροί ταμιευτήρες νερού κατασκευάζονταν με τέτοιο τρόπο και υλικά ώστε αφομοιώνονταν σε μεγάλο βαθμό από το περιβάλλον που τις φιλοξενούσε. Τέτοια παραδείγματα είναι τα γκιόλια της Λέσβου(φωτο 1) και τα πηγάδια στο οροπέδιο του Ασκύφου στην Κρήτη. Τα έργα αυτά ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με την αρχιτεκτονική της περιοχής και την αισθητική του τοπίου, ενώ σε μικρό χρόνο μετατρέπονταν σε οάσεις για την άγρια πανίδα και χλωρίδα.

Λιμνοδεξαμενή Σκαλοχωρίου - WWF Ελλάς/Κ. Παραγκαμιάν

Στις μέρες μας όλη αυτή η παράδοση έχει βέβαια χαθεί και οι μικροί ταμιευτήρες κατασκευάζονται με επένδυση από πλαστική μεμβράνη ώστε να εξασφαλίζεται η αδιαπερατότητα από το νερό. Υπάρχουν 41 τέτοιοι ταμιευτήρες με εμφανή μεμβράνη στα νησιά της Ελλάδας, με τα νούμερα διαρκώς να αυξάνονται λόγω νέων έργων.  Αυτό το νούμερο αναφέρεται σε λιμνοδεξαμενές πάνω από 1 στρέμμα, ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός των μικρότερων σε έκταση λιμνοδεξαμενών. Ενδεικτικά σε μια μικρή περιοχή του νομού Ηρακλείου αναφέρονται πάνω από 100 τέτοιοι ιδιωτικοί ταμιευτήρες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα μεμβράνης - WWF Ελλάς/Θ. Γιαννακάκης

Εκτός όμως από την αισθητική αλλοίωση που φέρουν λόγω της πλαστικής μαύρης μεμβράνης, οι δεξαμενές αυτές δεν ευνοούν την ανάπτυξη παρόχθιας βλάστησης, ενώ πολύ σημαντικό είναι ότι αποτελούν παγίδες θανάτου για τα ζώα που τις προσεγγίζουν για να πιουν νερό ή να αναπαραχθούν. Η μεμβράνη με τη μεγάλη ολισθηρότητα και τα πρανή με τη σχεδόν κάθετη κλίση καθιστούν σχεδόν αδύνατο να βγουν από αυτές τις δεξαμενές οποιαδήποτε ζώα είχαν την ατυχία να βρεθούν εκεί, με αποτέλεσμα τα περισσότερα εξ’ αυτών να πνίγονται. Αντίστοιχα, σε λιμνοδεξαμενές με ηπιότερης κλίσης πρανή, η θερμοκρασία που αναπτύσσεται στη μεμβράνη είναι τόσο μεγάλη τους καλοκαιρινούς μήνες που τα ζώα που περπατάνε πάνω αφυδατώνονται και πεθαίνουν.

Η συνέχεια επί των φωτογραφιών…