Κυριακή, 25 Απριλίου 2010

Επιβιβαζόμενοι στο καράβι που θα μας πήγαινε στο Μεγανήσι, δεν φανταζόμασταν την ευχάριστη εικόνα που θα συναντούσαμε στο μικρό νησί δίπλα στη Λευκάδα. Έχοντας καταγράψει από δορυφορική εικόνα τους 3 υγροτόπους του νησιού, ήμασταν σίγουροι ότι παρουσίαζαν ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά και ότι βρίσκονταν σε σχετικά καλή κατάσταση, ανεπηρέαστοι από την ανθρώπινη παρέμβαση.

Όμως στο πεδίο τα πράγματα ήταν ακόμα καλύτερα, με μοναδική παραφωνία την εκτενή επιχωμάτωση που συναντήσαμε στον υγρότοπο του έλους Ακόνι. Ωστόσο, ακόμα και αυτός μπορεί να χαρακτηριστεί ως υγρότοπος υψηλού βαθμού φυσικότητας. Συγκεκριμένα, την Παρασκευή 23 Απριλίου απογράφηκαν στο Μεγανήσι 2 αλμυρά εποχιακά τέλματα (έλος Ακόνι και έλος Ελιάς) και ένα ακόμα με μόνιμη παρουσία υφάλμυρου έως αλμυρού νερού (έλος Γρίλα), το οποίο πραγματικά μας εντυπωσίασε με τα χαρακτηριστικά του, τη θέση του και τον υψηλό βαθμό φυσικότητας που έχει.

Το έλος Γρίλα ξεπροβάλει ξαφνικά κατηφορίζοντας τον δρόμο προς τον Αι Γιάννη Ριγανά. Περιβάλλεται από εύρωστο υγρό λιβάδι με βούρλα, τα οποία όσο απομακρύνεσαι από τις όχθες δίνουν τη θέση τους σε λόχμες σκίνων και άλλων θαμνωδών ειδών. Στο ενδιάμεσο, πολλές άγριες μέντες έδεναν το άρωμά τους με το ρετσίνι του σκίνου, ενώ τα κουδουνίσματα από τα λίγα αιγοπρόβατα μαρτυρούσαν και τις υπόλοιπες αξίες αυτού του τόπου για τον ντόπιο πληθυσμό.

Φεύγοντας από το Μεγανήσι, τακτοποιήσαμε στις βαλίτσες μας τις αναμνήσεις από τρεις πανέμορφους μικρούς υγροτόπους, αλλά και μια μελλοντική καταγγελία, που θα πάρει τον δρόμο της μαζί με όλες τις άλλες…