Παρασκευή, 02 Οκτωβρίου 2015
Υπάρχουν στιγμές που οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν τις εικόνες που είδες, τις εμπειρίες που έζησες και τα συναισθήματα που γεύτηκες. Κι εύχεσαι εκείνες οι στιγμές να είχαν διαρκέσει λίγο παραπάνω... Κάπως έτσι ήταν και εκείνο το σαββατοκύριακο στη Γυάρο.
Με μια ομάδα εθελοντών δυτών -κάποιοι γνωστοί μεταξύ τους και κάποιοι όχι- με επικεφαλής και υπεύθυνο της ομάδας πεδίου τον Χρήστο, όλοι είχαμε ένα κοινό σκοπό.
Συγκεντρωθήκαμε στην προβλήτα της Ποσειδωνίας Σύρου το πρωί της 23ης Μαΐου φορτώνοντας τον εξοπλισμό και τις προμήθειες μας στο ερευνητικό σκάφος "Γιούρα". Η θερμοκρασία άγγιζε τους 27 βαθμούς και ο άνεμος φαινόταν να είναι σύμμαχος στο ταξίδι μας. Λίγη ώρα μετά, θα βρισκόμασταν στο «θανατονήσι», εκεί που κάποτε η βία, τα φριχτά βασανιστήρια και ο θάνατος ήταν απλά ρουτίνα.
Μια ξενάγηση μέσα στις φυλακές, μας μετέφερε για λίγο πίσω στο χρόνο. Μέσα σε αυτό το ανατριχιαστικό τοπίο, τρία νεογέννητα πουλιά, πιθανόν γλάροι, ξεπρόβαλαν σε μία κρυμμένη φωλιά κοντά στο κτίριο που κάποτε ήταν το νοσοκομείο. Κι έδωσαν ένα άλλο χρώμα στις ασπρόμαυρες εικόνες μας. Λίγο πιο κάτω, άγρια κουνέλια έτρεχαν φοβισμένα από την παρουσία μας, ενώ ένα κοπάδι από αγριοκάτσικα βγήκε απειλητικά από το κεντρικό κτήριο των φυλακών και ήταν σαν να μας έλεγε να φύγουμε από το μέρος αυτό.
Η φύση φροντίζει για όλα ακόμα και εκεί που η επιβίωση φαντάζει κάτι παραπάνω από αδύνατη.
Ωστόσο, έπρεπε να βιαστούμε... Ακολούθησε αναλυτική ενημέρωση από το Χρήστο, χωριστήκαμε σε ομάδες, φορέσαμε τις στολές μας και βουτήξαμε στα κρύα νερά του νησιού. Ο βυθός έσφυζε από ζωή. Μικροσκοπικοί οργανισμοί χόρευαν στους ρυθμούς της θάλασσας καλωσορίζοντάς μας. Κωλοχτύπες, σπάροι και στείρες απολάμβαναν μαζί με εμάς την ηρεμία του μεσημεριού. Σκανάρoντας την περιοχή που είχαμε οριοθετήσει, εντοπίσαμε ένα αλιευτικό δίχτυ στα 20 μέτρα περίπου και έναν κάβο. Η ώρα ήταν ήδη περασμένη, η κούραση και το κρύο είχαν κάνει αισθητή την παρουσία τους, ο καιρός είχε αγριέψει και επιστρέψαμε στη Σύρο.
Έχοντας γεμίσει τις μπαταρίες μας, επιστρέψαμε στο ίδιο σημείο την επόμενη το πρωί με μεγαλύτερη ομάδα με στόχο την ανέλκυση των αντικειμένων που εντοπίστηκαν την προηγούμενη μέρα. Ο σωστός προγραμματισμός, η οργάνωση και η μεταξύ μας συνεργασία καθώς και η καθοδήγηση, η υπομονή και η θετική ενέργεια του Χρήστου οδήγησαν στην επιτυχία της δράσης αυτής, έχοντας σαν βασικό κριτήριο την ασφάλεια όλων.
Αποχαιρετώντας το νησί, γύρισα το βλέμμα μου για τελευταία φορά και ένιωσα τον άνεμο να μου ψιθυρίζει κάτι ξεχασμένους στίχους για αυτούς που πάλεψαν για τη ζωή τους πάνω σε αυτό το νησί αλλά και για αυτούς που παλεύουν ακόμα για ένα καλύτερο αύριο, για τη ζωή όλων μας...*
"Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέριος μοναχός του. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της ηπείρου, ένα μέρος της στεριάς. Αν η θάλασσα ξεπλύνει ένα σβόλο χώμα, η Ευρώπη γίνεται μικρότερη. Όπως κι αν ξεπλύνει ένα ακρωτήρι ή ένα σπίτι φίλων σου ή δικό σου. Ο θάνατος κάθε ανθρώπου λιγοστεύει εμένα τον ίδιο, γιατί είμαι ένα με την Ανθρωπότητα. Γι αυτό ποτέ σου μη στείλεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα"
* ποίημα του John Donne 1572-1631.
Τίνα Μελέτη, εθελόντρια, αυτοδύτρια, φυσικός.
Το πρόγραμμα ΚΥΚΛΑΔΕΣ LIFE "Ολοκληρωμένη προστασία της Μεσογειακής Φώκιας στις Βόρειες Κυκλάδες» υποστηρίζεται και συγχρηματοδοτείται από τη χρηματοδοτική γραμμή LIFE Nature της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και από το Ίδρυμα του Πρίγκιπα Αλβέρτου ΙΙ του Μονακό (www.fpa2.com)