Τρίτη, 21 Ιουλίου 2015

Όσα ζήσαμε τα τελευταία εικοσιτετράωρα, αναπόφευκτα μας ξύπνησαν μνήμες του καταστροφικού καλοκαιριού του 2007. Οι αλλεπάλληλες πυρκαγιές, οι εικόνες καταστροφής, οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, κατοικίες, καλλιέργειες & ζώα και σε πολύτιμα φυσικά οικοσυστήματα, οι εικόνες εξαντλημένων πυροσβεστών και εθελοντών που δίνουν αδιάκοπα μάχη με τις φλόγες, οι καιρικές συνθήκες με τους ισχυρούς ανέμους που πλέον ο ήχος τους μου δημιουργεί συναίσθημα τρόμου, οι συνεχείς αναμεταδόσεις εικόνων και τα ρεπορτάζ, οι διάφορες δηλώσεις περί συνομωσίας, οδηγούν τη σκέψη των περισσοτέρων μας στο εφιαλτικό 2007.

Τότε κατηγορούσαμε τον στρατηγό άνεμο, μιλούσαμε για ασύμμετρες απειλές και δεν αποδεχόμασταν ότι υπήρχε παντελής έλλειψη σχεδιασμού και συντονισμού, ανύπαρκτη πρόληψη των πυρκαγιών και διαχείριση των δασών. Τα λέγαμε αυτά φανταστείτε τότε, το 2007 που ακόμα υπήρχε οικονομική ευημερία. Όλα τα προβλήματα είχαν καταγραφεί με τον πιο γλαφυρό τρόπο στο ντοκιμαντέρ «Το Τρίγωνο της Φωτιάς», το οποίο έχει αντλήσει εικόνες και μαρτυρίες από τις τρομακτικές καταστροφές στην Πελοπόννησο. 

Ανασύροντας λοιπόν αυτές τις οδυνηρές αναμνήσεις, αναρωτιέμαι αν μάθαμε τίποτα από τα λάθη του παρελθόντος, αν άλλαξε κάτι ως προς τις τότε παθογένειες του συστήματος δασοπροστασίας; Χωρίς να θέλω να προχωρήσω σε αφορισμούς, η σκέψη μου με οδηγεί στο ότι αφομοιώσαμε μόνο ελάχιστα σε σχέση με τα μαθήματα που μας δίδαξε εκείνο το καλοκαίρι.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα, παρότι ήλπιζα, η Πολιτεία, εν καιρώ οικονομικής κρίσης, να προχωρήσει συλλήβδην στις προσλήψεις του αναγκαίου προσωπικού για την ομαλή και ουσιαστική λειτουργία της δασικής υπηρεσίας, του πυροσβεστικού σώματος και των γραφείων πολιτικής προστασίας. Θα περίμενα όμως να φροντίσει τουλάχιστον για ένα καλύτερο πλαίσιο για τη λειτουργία τους. Θα περίμενα να είναι καλύτερα προετοιμασμένη απέναντι στο φαινόμενο των πυρκαγιών, να έχει σκύψει περισσότερο πάνω από την πρόληψη των δασικών πυρκαγιών και να μην εξαντλεί τις δυνάμεις της στο να μετρά τα αποκαΐδια. Θα περίμενα να έχει προσπαθήσει περισσότερο για την προετοιμασία των ανθρώπων που καλεί να παλέψουν με τις φλόγες, αλλά και να έχει οργανώσει τη συμμετοχή των εθελοντών. Να έχει εκπαιδεύσει τους πολίτες ώστε να προετοιμάζονται καλύτερα και να μην πανικοβάλλονται. Δύο είναι άλλωστε τα βασικά φαινόμενα τα οποία πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελούν μέρος της ελληνικής και ευρύτερα μεσογειακής μας πραγματικότητας: οι σεισμοί και οι πυρκαγιές. Με αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς καταστροφικές συνέπειες.

Σκέφτομαι ακόμα, αν ολοκληρώναμε τους δασικούς χάρτες, που είναι βέβαιο ότι θα μείωναν, αν όχι θα εξάλειφαν, τις πυρκαγιές από πρόθεση, αν αρχίζαμε πάλι να διαχειριζόμαστε τα δάση μας, τα οποία όχι μόνο θα γίνονταν πιο ανθεκτικά απέναντι σε πυρκαγιές, αλλά θα τόνωναν και την οικονομία στην Περιφέρεια, αν σχεδιάζαμε συντεταγμένα την πυροπροστασία μας, αν σεβόμασταν και ενισχύαμε την ουσιαστική προσπάθεια των εθελοντών, ή αν απλά δεν νομοθετούσαμε με τρόπο που να υποβαθμίζει τον φυσικό μας πλούτο και ουσιαστικά να αποτελεί κίνητρο για τις δασικές πυρκαγιές, δεν θα είχαμε όλοι πολλαπλά οφέλη και μια καλύτερη ποιότητα ζωής;

Όλα αυτά είναι σίγουρα διαχρονικά προβλήματα, τα οποία επιδεινώνονται σε περιόδους οικονομικής στενότητας, αλλά πολλές από τις λύσεις απαιτούν μόνο πολιτική βούληση και καλό σχεδιασμό. Θέλω να εξακολουθώ να ελπίζω λοιπόν ότι θα γίνουν τα απαραίτητα βήματα και θα απαλλαγούμε από τους εφιάλτες του παρελθόντος, τις θεωρίες συνωμοσίας και τους «στρατηγούς ανέμους».

Εύη Κορακάκη: Υπεύθυνη δασικών προγραμμάτων, WWF Ελλάς