Τετάρτη, 29 Ιουνίου 2016

Σήμερα, κοντά στον κάμπο της Λύρας, είδα ένα χωράφι να θερίζεται και πελαργούς να προσγειώνονται. Από μακριά δεν κατάλαβα πόσοι ήταν, αλλά με τα κιάλια μέτρησα περίπου 40. Όταν πλησίασα να φωτογραφήσω, είδα από πάνω τους έναν μαυρόγυπα να πετάει. Δεν μου έκανε τη χάρη να προσγειωθεί... αλλά τον έχω δει κι άλλες φορές να κατεβαίνει για να φάει ό,τι νεκρό ζώο έχει μείνει στο χωράφι μετά το θέρισμα.

© Δ. Σκαρτσή / WWF

Μια καθημερινή εικόνα του κάμπου την εποχή του θέρους. Στη Δαδιά, η άγρια φύση φύση έχει ανάγκη τον άνθρωπο.

Ραντεβού με την «κομπίνα», όπως λένε οι αγρότες τη θεριζοαλωνιστική μηχανή, δίνουν καθημερινά οι πελαργοί τέτοια εποχή σε όλους τους κάμπους του Έβρου. Είναι η εποχή του θέρους, όπου τα χρυσά σιταροχώραφα θερίζονται με τις τεράστιες μηχανές. Πίσω τους δεκάδες πελαργοί κινούνται ταχύτατα για να αρπάξουν... ό,τι ζώο πετάγεται ψόφιο, όπως κάθε λογής ακρίδα.

© Δ. Σκαρτσή / WWF

Οι πιο τολμηροί πελαργοί προσγειώνονται ακριβώς πίσω από τη θεριστική μηχανή, αναζητώντας ό,τι "τροφή" μένει στο χώμα.

Παρατηρώντας τους πελαργούς, έβλεπα άλλους να κρατάνε τις αποστάσεις τους από τη μηχανή και άλλους πιο τολμηρούς να την ακολουθούν από πίσω. Μιλώντας με το χειριστή, μου είπε ότι «από το πρωί μας ακολουθούν στα χωράφια που θερίσαμε. Έχουμε δει και μαυρόγυπες να κατεβαίνουν... Ίσως έρθουν πάλι αφού φύγουμε.»

Αυτό το εντυπωσιακό θέαμα το αντικρίζω κάθε χρόνο στη Δαδιά, αλλά ποτέ δεν παύει να με συγκινεί. Εδώ, άνθρωπος και άγρια φύση αλληλοστηρίζονται, αφού τα άγρια ζώα ωφελούνται από τη καλλιέργεια της γης. Όσο για τους σπάνιους γύπες, αυτοί πάντα ζούσαν από τα απομεινάρια της κτηνοτροφίας, ενώ η μείωσή της τα τελευταία χρόνια σημαίνει ότι πια πολύ πιο δύσκολα βρίσκουν τροφή.

© Δ. Σκαρτσή / WWF

Οι πιο ντροπαλοί πελαργοί τρέφονται μακριά από τη μηχανή.

Αν σβήσει η γεωργική ζωή, ο τόπος θα ερημώσει όχι μόνον από ανθρώπους, αλλά και από πολλά ζώα και πουλιά, ανάμεσά τους και πολλά σπάνια αρπακτικά πουλιά του αγαπημένου μας δάσους της Δαδιάς.