Πέμπτη, 10 Ιουνίου 2010

Όταν μια λιμνοδεξαμενή γίνεται ένα απέραντο νεκροταφείο ψαριών, ο ανθρώπινος παραλογισμός βρίσκεται για ακόμη μια φορά στο απόγειό του. Στο ανατολικό άκρο του πανέμορφου οροπεδίου του Λασιθίου, και σε ύψος 850 μέτρων, βρίσκεται  η λιμνοδεξαμενή του Χαυγά που επισκεφτήκαμε πρόσφατα για απογραφή.

Πρόκειται για ένα έργο που εξυπηρετεί τις ανάγκες  της περιοχής σε νερό, αφού όλο το οροπέδιο καλλιεργείται με διάφορα κηπευτικά και φρούτα. Σε τακτές χρονικές περιόδους αδειάζει ώστε να απομακρυνθούν τα φερτά υλικά που συγκεντρώνονται με την είσοδο του νερού και να συντηρηθεί. Σε μια τέτοια κατάσταση την βρήκαμε κι εμείς, με μία σημαντική όμως διαφορά…

Δεν φανταζόμασταν ποτέ την έκπληξη που μας επεφύλασσε η συγκεκριμένη επίσκεψη… Η θέα των χιλιάδων νεκρών ψαριών (χρυσόψαρα) να κείτονται στον πυθμένα του ταμιευτήρα ήταν, εκτός από αποκαρδιωτική, ενδεικτική της ανθρώπινης αναλγησίας.

Το χρυσόψαρο (Carassius auratus) είναι εισαγμένο λιμνόψαρο από την ανατολική Ασία, αρκετά ανθεκτικό, που χρησιμοποιείται ως οικόσιτο ζώο σε ενυδρεία. Δυστυχώς, όπως συμβαίνει και με άλλα τέτοια ζώα, όταν ο ιδιοκτήτης τους τα βαρεθεί, τα αφήνει ελεύθερα στη φύση, “μολύνοντας” με αυτόν τον τρόπο τα τοπικά οικοσυστήματα και οδηγώντας όμως και τα ίδια στον θάνατο. Ειδικά τα χρυσόψαρα που αναφέρθηκαν, είναι στην κορυφή της τροφικής πυραμίδας μέσα στους βιότοπους που διαβιούν και αναπτύσσονται εις βάρος γηγενών ειδών.

Από την άλλη όμως, ένα τέτοιο θέαμα με χιλιάδες νεκρά ψάρια είναι θλιβερό και αποτελεί ένα “δυνατό” θέμα για φωτογράφιση, τονίζοντας δυστυχώς τον παραλογισμό του ανθρώπου. Δεν είναι κρίμα;