Πέμπτη, 22 Μαϊ 2014

22 Μαΐου 2014. Ανοίγω το παράθυρο. Η θέα απέναντι, ένα καταπράσινο χαλί με καλεί να ξεκινήσω για ακόμη μία μέρα. Ανάμεσα στις διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου, καρακάξες, δεκαοχτούρες, περιστέρια, και μικροπούλια. Οι μέλισσες έχουν βαλθεί να περιεργαστούν τις γλάστρες της βεράντας μία προς μία. Αισθάνομαι κάπως περήφανη να με τιμούν με την παρουσία τους, αλλά έχω κάνει και εγώ το κατιτίς μου. Τα φυτά μου βρίσκονται στην ακμή τους. Απέναντι, μία καρακάξα κάθεται στην κορυφή του κυπαρισσιού και προσεκτικά παρατηρεί την πρωινή κίνηση.

Κι όμως, δεν βρίσκομαι στην εξοχή, βρίσκομαι στο κέντρο μίας πόλης, 4 - 5 εκατομμυρίων κατοίκων. Το παράθυρο βλέπει στον Λυκαβηττό.

Η σκέψη μου ταξιδεύει. Η Αθήνα - παρά τα προβλήματα της - εξακολουθεί να διατηρεί νησίδες βιοποικιλότητας. Οι λόφοι της και οι λίγοι ανοιχτοί πράσινοι χώροι αποτελούν καταφύγιο για την άγρια ζωή. Όπως ακριβώς το ακούτε: καταφύγιο άγριας ζωής. Μία βόλτα στον Αρδηττό, στου Φιλοπάππου, στα Τουρκοβούνια, πείθει και τον πλέον δύσπιστο ότι αποτελούν καταφύγια της μεσογειακής βιοποικιλότητας μέσα στον πυκνό αστικό ιστό.

Στρέφω τη ματιά μου και λίγο πιο πίσω ο Υμηττός. Τόσο κοντά στην Αθήνα. Αν βρεθεί κανείς στα μονοπάτια του διαπιστώνει ότι πράγματι κρύβει ένα πραγματικό (φυσικό) θησαυρό:  αγριολούλουδα, θάμνους, δένδρα, πουλιά, ερπετά… Μια ανάσα για όλους μας, μια ανάσα ζωής.

Το μυαλό συνεχίζει το ταξίδι. Ταξιδεύει στις παραλίες μας, εκεί που η μέρα ξεκινά το παιχνίδι της όταν οι πρώτες αχτίδες του ήλιου φλερτάρουν με το κύμα που σκάει στην ακτή. Σκέφτομαι τον γαλάζιο ορίζοντα που βλέπουν οι τυχεροί που ζουν κάπου κοντά στις ακτές μας. Στιγμιαίος φόβος. Θα είναι άραγε οι ίδιες ακτές σε λίγα χρόνια; Θα μας αφήσουν το βλέμμα και τον ορίζοντα ελεύθερο; Το μυαλό επανέρχεται στο ταξίδι του με την ποικιλία των χρωμάτων της άνοιξης ή τη φθινοπωρινή παλέτα. Φτάνει τελικά στο κατάλευκο του χειμώνα και στις κορφές των βουνών. Χρώματα παντρεμένα με αρώματα, ξύπνημα των αισθήσεων, αναμνήσεις...

Αυτό το νοερό ταξίδι διέτρεξε τελικά ολόκληρη την Ελλάδα. Τι είναι η χώρα μου αν όχι η φύση της; Τι είναι οι άνθρωποί της και η μοναδικότητά τους, χωρίς αυτό που τους περιβάλλει; Η εναλλαγή του τοπίου δίνει στον παρατηρητή κάθε στιγμή την ευκαιρία να θαυμάσει κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Από τη θάλασσα, μέχρι το βουνό, από το λιβάδι, μέχρι το δάσος, οι λίμνες και τα ποτάμια και τα ρυάκια της… Παντού υπάρχει κάτι διαφορετικό, πολλές φορές μοναδικό! Μοναδικό στα αλήθεια, γιατί πολλά είδη μας, δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο. Περίπου το 16% των φυτών μας, το 17% των ζώων είναι ενδημικά. Υπάρχουν δηλαδή μόνο στην Ελλάδα.

Η ελληνική φύση όμως είναι μοναδική και λόγω της ποικιλίας της. Δεν μπορώ να θυμηθώ όλους τους αριθμούς και τα στοιχεία. Πολλά υπάρχουν εδώ, αλλά ξέρω ότι η Ελλάδα, ως ένα τμήμα της Μεσογείου, είναι μία από τις πιο πλούσιες στην Ευρώπη… σε βιοποικιλότητα. Διαφορετικές μορφές ζωής βρίσκονται μόνιμα στην Ελλάδα και πολλές ακόμη έρχονται κάθε χρόνο μετά από μακρινά ταξίδια. Με τον τρόπο τους διατηρούν τη χώρα ζωντανή και ενδιαφέρουσα. Ναι, η φύση μας είναι σίγουρα πολύτιμη. Τι σημασία έχει αν δεν θυμόμαστε τους αριθμούς, τα ονόματα των ειδών, και όλη τους την επιστημονική ερμηνεία; Μυρίζουμε το φρέσκο άρωμα από το φασκόμηλο, τη ρίγανη, το θυμάρι… Θαυμάζουμε ένα ψηλό κυπαρίσσι, απολαμβάνουμε τη σκιά ενός πλατάνου, δεν χορταίνουμε τη δροσιά του κύματος. Αυτή είναι η Ελλάδα μας.

Ξαφνικά επιστρέφω στην πραγματικότητα. Πρέπει να ξεκινήσει η μέρα και δυστυχώς χωρίς ταξίδια…

Το παράθυρο στον Λυκαβηττό έγινε ένα παράθυρο στην ελληνική φύση. Σήμερα είναι παγκόσμια ημέρα για τη βιολογική ποικιλότητα και στην Ελλάδα έχουμε κάθε λόγο για να το γιορτάσουμε. Έχουμε κάθε λόγο να γιορτάσουμε τη ζωή.