Ήταν άλλο ένα βράδυ του Οκτωβρίου, το πρώτο κρύο και η υγρασία τρυπούσαν τα κόκκαλα μου και το μόνο που ήθελα ήταν να αράξω σε μια ζεστή γωνία του γραφείου. Την ησυχία μου την χάλασε το τηλέφωνο που χτύπησε τόσο ξαφνικά που τα αυτιά μου σχεδόν σηκώθηκαν όρθια. 

© A. Plioni-Zilfidou / WWF

O ντετέκτιβ και η βοηθός του.

Από την στάση του σώματος της βοηθού μου, αμέσως κατάλαβα ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό.  Όπως πάντα, έτσι κι αυτήν την φορά δεν είχα πέσει έξω. Μας ενημέρωσαν για ένα πολύ σοβαρό περιστατικό στη Βουλγαρία με πολλά θύματα, των οποίον αριθμός αυξανόταν κάθε μέρα. Ένας τρελός έσπερνε το θάνατο χωρίς να υπολογίσει κανέναν. Η βουλγάρικη ομάδα κρούσης χρειαζόταν υποστήριξη στο πεδίο και για κακή μου τύχη η βοηθός μου αποφάσισε να συμμετάσχουμε. Καλή ιδέα, αλλά θα μπορούσε πριν απαντήσει να ρωτήσει κι εμένα...

Όλοι οι μεγάλοι ντετέκτιβ είχαν τους βοηθούς τους. Ο Sherlock είχε τον Watson, o Poirot τον Hastings, εγώ έχω την ψηλή ξανθιά με παράξενη προφορά που προγραμματίζει την κάθε μέρα μου. Το πρωί πηγαίνουμε για τρέξιμο με τη δικαιολογία να είμαστε πάντα σε φόρμα. Ακόμα και το φαγητό είναι προγραμματισμένο και αν αποφάσιζα να φάω ότι να’ ναι, θα έπρεπε να ακούσω ένα ολόκληρο κήρυγμα για την σωστή διατροφή.

Ετοιμαζόμαστε για το ταξίδι. Η βοηθός μου θα κάνει το σοφέρ, εγώ στο πίσω κάθισμα.

Έτσι, πάλι δεν μου άφησε επιλογή και την επόμενη μέρα έπρεπε να πάμε στη Βουλγαρία. Το βράδυ την έβλεπα να ετοιμάζει το αυτοκίνητο και τον εξοπλισμό μας, όλες οι κινήσεις της πρόδιναν το άγχος της για την επόμενη μέρα. Θεωρώντας όμως ότι μπορεί να το διαχειριστεί μόνη της, ξάπλωσα γιατί ήξερα ότι η υπόθεση στη Βουλγαρία θα μου κοστίσει πολλή ενέργεια. Δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου. Δεν ξέρω αν έφταιγε το άγχος που μου μετέδωσε η βοηθός μου ή η πανσέληνος.

Μόλις που κατάφερα να κλείσω τα μάτια, άκουσα τη μηχανή του αυτοκίνητου - η ώρα να φύγουμε έφτασε. Στα σύνορα μας έκαναν έλεγχο, ειδικά εμένα κοιτώντας με μες στα μάτια – κάτι που για να είμαστε ειλικρινείς, δεν μου αρέσει καθόλου. Παρόλα αυτά, περάσαμε τα σύνορα και προχωρούσαμε στα βουλγάρικα εδάφη. Το τοπίο δεν άλλαξε καθόλου, μπροστά στα μάτια μου εμφανίζονταν τα ίδια δάση, χωριά και καλλιέργειες που ήξερα και από το σπίτι μου.

Μετά από δύο ώρες οδήγησης επιτέλους φτάσαμε στο σημείο συνάντησης και ήρθε η πρώτη έκπληξη: ο Βούλγαρος ντετέκτιβ αρρώστησε σοβαρά και δεν μπορούσε να πάρει μέρος στην αποστολή, έστειλε όμως τους βοηθούς του. Τέλεια! Όλη τη δουλειά θα έπρεπε να την βγάλω εγώ, με κάποιους από πίσω μου που αντί να βοηθάνε, θα μπλέκουν στα πόδια μου... Σαν να μην μου έφτανε η βοηθός μου!

Αμέσως μας πήγαν στο σημείο όπου θα ξεκινούσα την έρευνα μου για τα θύματα. Φαίνεται πως ο δολοφόνος προσπάθησε να εξοντώσει τους ανταγωνιστές της δουλειάς του. Μόλις ξεκίνησα, μπροστά μου ένα σκοτεινό δάσος όπου μετά από λίγα λεπτά μυρίζομαι τα πρώτα ίχνη του εγκλήματος. Δεν μου πήρε πολλή ώρα να βρω το πρώτο θύμα, αλλά όπως σχεδόν πάντα η βοηθός μου άργησε να φτάσει στο σημείο. Κρίμα τόσο που γυμνάζεται, δεν έχει ακόμα φτάσει ακόμα στο επίπεδο μου, αλλά κάθε προσπάθεια μετράει.

© A. Plioni-Zilfidou / WWF

Αναζητώντας τα ίχνη του εγκλήματος.

Κατέγραψε όμως τα  «ευρήματά» μας με μεγάλη ακρίβεια: πού και τι βρήκαμε, σε τι κατάσταση είναι, φωτογράφισε πολύ καλά όλη την σκηνή του εγκλήματος και στο τέλος μάζεψε και το εύρημα – η ίδια τελετουργία όπως πάντα δηλαδή. Αυτήν την φορά ήμασταν τυχεροί γιατί είχαμε πολλά χέρια για το κουβάλημα, ενώ πολλές φορές η βοηθός μου πρέπει να κάνει τη δουλειά μόνη της.

Το πρώτο θύμα ήταν ένα μικροκαμωμένο, άτυχο πλάσμα που δυστυχώς ήταν σε λάθος μέρος τη λάθος ώρα. Βρήκε το τέλος του δίπλα σε μια δρυ με πολύχρωμα φύλλα. Συνεχίζοντας εντόπισα ένα σημείο με αίμα, εδώ «έβλεπα» ότι πριν λίγο ήταν το θύμα, όμως κάποιος το εξαφάνισε. Η αδρεναλίνη μου έφτανε μέχρι το ύψος της βοηθού μου, και έφυγα 'σφαίρα' να βρω το δεύτερο θύμα. Στη μύτη μου έφτασε η μυρωδιά αυτού που ψάχνω, το βρίσκω και βλέπω ότι είναι κρυμμένο στους θάμνους. Αντίθετα με το προηγούμενο, αυτό μπροστά μου είναι «μεγάλο ψάρι», ένας «καρχαρίας του δάσους» τον οποίο ήθελε να ξεπαστρέψει ο δολοφόνος. Η βοηθός μου είναι ενθουσιασμένη κι εγώ τώρα περιμένω την επιβράβευσή μου… Ως την επόμενη αποστολή μου…

© BSBP

Το μεγάλο θύμα, ο "καρχαρίας του δάσους".

Αυτήν την εβδομάδα, η ομάδα ανίχνευσης δηλητηριασμένων δολωμάτων του WWF επισκέφτηκε για πρώτη φορά τη Βουλγαρία, όπου συμμετείχε σε ένα περιστατικό όπου σε δύο διαφορετικά σημεία τοποθετήθηκαν φόλες, σε κουφάρια προβάτου και αγελάδας. Πριν την ανίχνευση του Κίκο, είχαν ήδη βρεθεί έξι λύκοι, πέντε τσοπανόσκυλα, δύο αλεπούδες, ένα αγριογούρουνο και ένας σκαντζόχοιρος από την αντίστοιχη βουλγάρικη ομάδα ανίχνευσης. Ο Κίκο «πρόσθεσε» στη λίστα ένα κουνάβι, έναν λύκο και ένα παλιό δηλητηριασμένο δόλωμα (κουφάρι προβάτου). Τα δηλητηριασμένα δολώματα χρησιμοποιήθηκαν για την εξόντωση λύκου στην περιοχή, αλλά αφού αυτή η παράνομη μέθοδος δεν είναι επιλεκτική, πολλά άλλα ζώα έπεσαν θύματα τους. Ιδιαίτερη σημασία έχει το αγριογούρουνο που εμφανίστηκε μπροστά στους κυνηγούς με εμφανή συμπτώματα δηλητηρίασης και μετά από λίγα λεπτά πέθανε. Αν οι κυνηγοί το σκότωναν πριν εμφανιστούν τα πρώτα συμπτώματα και οι ίδιοι θα μπορούσαν να πέσουν θύμα της δηλητηρίασης τρώγοντάς το. Όπως φαίνεται ο Κίκο άνοιξε καινούριο μέτωπο στην καταπολέμηση των δηλητηριασμένων δολωμάτων και πια ο τετράποδος ντετέκτιβ μας δουλεύει δίχως σύνορα...

© BSBP

Ομάδα κρούσης σε φόρμα. Δύο οργανώσεις από δύο χώρες ενωμένες εναντίον των δηλητηριασμένων δολωμάτων (WWF Ελλάς & Bulgarian Society for Bird Protection).

Η δράση με τον Κίκο αποτελεί μέρος του προγράμματος LIFE10 NAT/BG/000152, με τίτλο “Επείγοντα μέτρα για την εξασφάλιση της επιβίωσης του Ασπροπάρη (Neophron percnopterus) στη Βουλγαρία και την Ελλάδα το οποίο υλοποιείται σε συνεργασία των: Ορνιθολογική Εταιρεία της Βουλγαρίας (Bulgarian Society for the Protection of Birds-BSPB), Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, WWF Ελλάς και Ορνιθολογική Εταιρεία της Μεγάλης Βρετανίας (Royal Society for the Protection of Birds-RSPB). Χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ίδρυμα Α.Γ. Λεβέντη.